ശലഭം
അന്ന്
നിശ്വാസങ്ങളില്
പരസ്പരം വിയര്ത്തപ്പോള്
രാവിന്റെ പുതപ്പും കഴിഞ്ഞ്
ആത്മാവിനും മീതേയ്ക്കു നീളുന്ന
അതിരുകളറിയാത്ത ചിറകുകള്
നിന്നിലൂടെ
പറന്നുയരുമ്പോള്
രതിയുടെ പൂങ്കാവനങ്ങളില്
പല പൂക്കളെ മണത്ത്
പരാഗം പകര്ന്ന്
തേന് നുകര്ന്നു
ഇന്ന്
നീയില്ലാത്ത തണുപ്പില്
കൂട്ടിനെത്തുന്ന
അനേകം ചുവന്ന ദലങ്ങളിലൂടെ
ഞാനറിയുന്നത്
നിന്റെ ചൂടും ചൂരും
നിന്റെ ആത്മാവിലൂടെ
ദൈവത്തെയും.
(കേരള കവിത 2005 ല് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്)
8 comments:
പുതിയ കവിത “ശലഭം”
അന്ന്
നിശ്വാസങ്ങളില്
പരസ്പരം വിയര്ത്തപ്പോള്
രാവിന്റെ പുതപ്പും കഴിഞ്ഞ്.............
രതി ഈശ്വരിനിലേക്കുള്ള വഴി തന്നെയാണ്.പ്രണയത്തേക്കാളും രതിയേക്കാളും വലിയ ആത്മീയസ്രോതസ്സ് ഞാന് കണ്ടെത്തിയിട്ടില്ല.
നല്ല കവിത.
നല്ലകവിത.
:)
“പ്രണയവും രതിയും ഏറ്റവും പവിത്രമായ ആത്മീയാനുഭൂതിയായി പരിണമിക്കുന്നതിന്റെ സാധ്യതകള്“ നല്ല നിരീക്ഷണം
സുനില്ജീ
കവിത കേമമായിട്ടുന്ട്.
സൈബര് ലോകത്തു സ്ഥലത്തിനു വില കുതിച്ചുകയറുകയാണല്ലൊ.
എന്നെപ്പോലെയുള്ള പാവങ്ങള് എന്തു ചെയ്യും!
"രതിയുടെ പൂങ്കാവനങ്ങളില്
പല പൂക്കളെ മണത്ത്
പരാഗം പകര്ന്ന്
തേന് നുകര്ന്നു"
പൂക്കളില് നിന്നും പൂക്കളിലേക്കുള്ള പ്രയാണത്തില് ,ഒരു പൂവും ഒരു പരിഭവവും പറഞ്ഞില്ലേ? സിരകളിലലിഞ്ഞ മത്ത്കൊണ്ടോ അതോ സീല്കാരങ്ങളിലൊ എല്ലാം അലിഞ്ഞു പോയൊ.
എല്ലാ അതിരുകള്ക്കുമപ്പുറം ചിന്തകള് മഥിച്ചു നടക്കട്ടെ.
ആശംസകള്
http://www.gather.com/viewArticle.action?articleId=281474976827108
കൊള്ളാം നന്നായിട്ടുണ്ട്
Post a Comment