എന്റെ ആത്മാവ്‌ നിന്റെ ശരീരത്തോട്‌

സ്വപ്നത്തില്‍പോലും
തിരിച്ചെടുക്കാന്‍ പറ്റാത്ത വിധം
നിന്നിലേക്ക്‌
ഞാന്‍ സമാധിയാവും

നാളെ നീ
കണ്ണാടിനോക്കുമ്പോള്‍
ചാരുതയാര്‍ന്ന
നിന്നുടല്‍
ഇരമ്പുമൊരു കടല്‍ മാത്രം

അശാന്തമായ
കടലിനെ നീ ഭയക്കും
മണമില്ലാത്ത
ഒറ്റപ്പെട്ട പൂവിലേക്ക്‌
നിന്റെ ചിത്രശലഭങ്ങള്‍ക്ക്‌
ആരും വഴികാണിക്കനുമിടയില്ല

അനശ്വരമെന്ന്
സ്വയം കബളിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്‌
നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോള്‍
വാക്കുകളുടെ കൊടുംകാട്ടില്‍
നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ
ഒരു കവിതയെപ്പോലെ
സുന്ദരാവയവങ്ങളെല്ലാം
നിനക്കപരിചിതമാവും.

ഇനിയും
പുറംതൂവലുകളില്‍ മാത്രം
നിന്നെ കണ്ടെടുക്കാന്‍
ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍
പിന്നെ എങ്ങിനെ
നിന്നിലെ എന്നെ നീ
തിരിച്ചറിയും

അതുകൊണ്ടാവും?

ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍
മുറിയിലൊകെ
പൂത്തു നില്‍ക്കുന്ന
വല്ലാത്ത സുഗന്ധം

കിടക്കുന്നതിനു മുമ്പ്‌
അന്നും ഊതിവിട്ടിരുന്നത്‌
അസ്വാസ്ഥ്യത്തിന്റെ
പുകച്ചുരുളകളായിരുന്നല്ലോ
പിന്നെങ്ങനെ?

ഉറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ്‌
ചോരപുരണ്ട അക്ഷരങ്ങളായ്‌
ഹൃദയത്തിലേക്ക്‌ കുത്തിക്കയറിയത്‌
ഉറുമ്പെരിക്കുന്ന കഫക്കട്ടകളായിരുന്നില്ലേ*
പിന്നെന്തുകൊണ്ട്‌?

അപരിചിതമായ
കൊടുംകാടുകളിലൂടെ
ഏതോ കുസൃതിക്കൊമ്പനോടിച്ചപ്പോള്‍
അകപ്പെട്ടുപോയത്‌
ഭൂതകാലങ്ങളുടെ കൊടും ചതുപ്പുകളിലും
പിന്നെന്തായിരിക്കും?

കുഞ്ഞു നക്ഷത്രങ്ങള്‍
ഭൂമിയില്‍
ഞങ്ങളൊഴികെ
മറ്റാരും ഉണര്‍ന്നിരിക്കരുതേ
എന്നാവും
പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക

പെയ്യാതെ വീര്‍പ്പു മുട്ടിയ
മുഴുവന്‍ മേഘങ്ങളോടുമൊപ്പമാണ്‌
ആ രാത്രി തോര്‍ന്നത്‌

മരുഭൂമിയുടെ മിടിപ്പുകളായിരുന്നു
നെഞ്ചിലമര്‍ന്നു
പരസ്പരം തണുത്തത്‌

കാത്തു കിടന്ന്
മണ്ണ് മൂടിപ്പോയവ ഓരോന്നായ്‌
ആ ആര്‍ദ്രതയില്‍ പൂവിട്ടു
അപ്പോഴായിരുന്നല്ലോ
ഞാനുണര്‍ന്നുപോയത്‌
അതുകൊണ്ടാവും
ഈ കൊതിപ്പിക്കുന്ന മണം
ഏകാന്തതയില്‍ ഒരിക്കലൂം
എന്നെ വിട്ടുപോകാതെ
അങ്ങിനെ.......

*ശിഹാബുദ്ദീന്‍ പൊയ്ത്തുംകടവിന്റെ ‘മഞ്ഞുകാലം‘

സഹീറ

കുന്നുപോലെ വളര്‍ന്നപ്പോള്‍
തീപിടിച്ചു
അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിന്‌

പുര നിറഞ്ഞവളുടെ പുഞ്ചിരി
പുറത്തേക്കൊഴുകിയപ്പോള്‍
പടര്‍ന്നു
അമ്മയുടെ ഹൃദയത്തിലേക്കും

_________________________

ഒഴിവുദിന രാവിന്റെ
ആഘോഷത്തിമര്‍പ്പില്‍
ഇടക്കു കയറി വിറച്ചത്‌
മരുഭൂമി പോലെ പൊള്ളുന്നതായിരുന്നു.

ഡസേര്‍ട്ട്‌ ഡിന്നറിന്റെ
സ്വാദൂറും ഗന്ധങ്ങളിലേക്ക്‌
അനുവാദമില്ലാതെ വന്ന
കരിഞ്ഞ മണം
ബലി നൃത്തച്ചുവടുകളെ
മൂടിക്കളഞ്ഞ ധൂമപാളികള്‍

എരിയുന്ന നെഞ്ചിലെ തീയണക്കാന്‍
സ്വയം കത്തിച്ചു മിനുക്കിത്തേച്ച
മേഘത്തണുപ്പിലേക്ക്‌ നീളുന്ന
തണുത്ത പാദമുദ്രകള്‍

_________________________

ആഘോഷാന്ത്യത്തില്‍
വഴി തെറ്റിയോരേകാന്തതയില്‍
കാടുപിടിച്ച തറവാടുമുറ്റം
ചളിക്കുപ്പാഴം ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച്‌
ഒരു കുസൃതി നിന്നു ചിണുങ്ങുന്നു
കയ്യിലുള്ള മിഠായിയും തട്ടിപ്പറിച്ച്‌
ദൂരെ മാറി
എന്നെ നോക്കിച്ചിരിക്കുന്നു

പൊന്മണല്‍ ഞൊറികളില്‍
പവിഴം ചിതറിയപ്പോള്‍
നിലാവിന്റെ മനസ്സോടെ
ഞാനും ചിരിച്ചു
സഹീറക്കുട്ടീ........

ആത്മീയതയെക്കുറിച്ച്‌ മൂന്ന് കവിതകള്‍

സത്യം

ആരാധനയുടെ തടവറയില്‍ നിന്നും
മോചിപ്പിച്ചപ്പോള്‍
അവളയാളുടെ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്കിറങ്ങി വന്നു
സ്നേഹപൂര്‍വ്വം സംവദിച്ചപ്പോള്‍
സത്യത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം
മിഴിവുറ്റൊരു കാഴ്ചപ്പാടിലേക്ക്‌
അയാളെ നയിച്ചു

സൗന്ദര്യം

കാഴ്ചയറ്റ സങ്കല്‍പങ്ങളില്‍ നിന്നും
മുക്തി നേടിയപ്പോള്‍
അയാള്‍ക്കു മുമ്പില്‍
ഉടയാടകളഴിഞ്ഞു വീണു
അവളുടെ നഗ്നസൗന്ദര്യം
അയാളുടെ ഹൃദയത്തെ
തെളിച്ചമുള്ളതാക്കി

മോക്ഷം

അഭയത്തിന്റെ തുരുത്തുകളോരോന്നായ്‌
താഴ്‌ന്നുപോയപ്പോള്‍
അവളാകാശത്തു നിന്നും
ഒരു നോട്ടമെറിഞ്ഞു
ദീപ്തമാം സ്നേഹധാരയില്‍
അയാള്‍ മോക്ഷത്തിന്റെ
ആഴങ്ങളിലേക്കാണ്ടു

രാത്രി

രാവിനെ കറുപ്പിച്ചത്
പകലിനെ പുതപ്പിക്കാനാണ്
സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കെപ്പോഴും
കറുത്ത തിരശ്ശീലെയിലേ തെളിച്ചമുള്ളൂ
മുഖം മനസ്സിന്റെ കണ്ണാടിയെങ്കില്‍
ആകാശത്തിനും ഭൂമിക്കുമിടയിലുള്ള
പ്രതിഫലനരാഹിത്യമാണ് രാത്രി

നിഗൂഡതയുടെ ആകാശത്ത് നിന്ന്
പര്‍ദ്ദയണിഞ്ഞാണ് സ്വപ്നങ്ങളെത്താറ്
കടലിന്റെ ആഴങ്ങളിലെ ഇരുട്ട്
മുത്തും പവിഴവും വിരിയിക്കുന്നു

ഇരുണ്ടയിടങ്ങളില്‍ വേലികള്‍ തകരുന്നു
കെട്ടിനിര്‍ത്തിയ സ്നേഹം പരന്നൊഴുകുന്നു
യുവാക്കളും കവികളും വേശ്യകളും
വെണ്‍ചന്ദ്രനും നക്ഷത്രങ്ങളും പാട്ടുകാരും
അനന്തസ്നേഹാനുഭൂതിയില്‍ നീന്തിത്തുടിക്കുന്നു
പ്രഭാതത്തില്‍ പൂക്കള്‍ വിരിയുന്നു.

(ഭാഷാപോഷിണി - നവ. 2006)

ശലഭം

അന്ന്
നിശ്വാസങ്ങളില്‍
പരസ്പരം വിയര്‍ത്തപ്പോള്‍

രാവിന്റെ പുതപ്പും കഴിഞ്ഞ്
ആത്മാവിനും മീതേയ്ക്കു നീളുന്ന
അതിരുകളറിയാത്ത ചിറകുകള്‍
നിന്നിലൂടെ
പറന്നുയരുമ്പോള്‍

രതിയുടെ പൂങ്കാവനങ്ങളില്‍
പല പൂക്കളെ മണത്ത്
പരാഗം പകര്‍ന്ന്
തേന്‍ നുകര്‍ന്നു

ഇന്ന്
നീയില്ലാത്ത തണുപ്പില്‍
കൂട്ടിനെത്തുന്ന
അനേകം ചുവന്ന ദലങ്ങളിലൂടെ
ഞാനറിയുന്നത്
നിന്റെ ചൂടും ചൂരും
നിന്റെ ആത്മാവിലൂടെ
ദൈവത്തെയും.

(കേരള കവിത 2005 ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്)